Μεγδάνης, Χαρίσιος

(Κοζάνη 1768 – 1823). Κληρικός και λόγιος. Σπούδασε στη γενέτειρά του, στο Λιβάδι Ολύμπου και αργότερα στην Πέστη της Ουγγαρίας, όπου έμεινε τρία χρόνια, ασκώντας παράλληλα το επάγγελμα του οικοδιδάσκαλου. Το 1794 χειροτονήθηκε ιερέας, ενώ παράλληλα παρέδιδε στο σπίτι του θεολογικά μαθήματα και ρητορική, ασκώντας συγχρόνως και την εμπειρική ιατρική. Μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία από τον πρόκριτο της Κοζάνης Δημήτριο Τακιατζή, αλλά ο θάνατός του δεν του επέτρεψε να προσφέρει υπηρεσίες στην οργάνωση. Πέντε έργα του εκδόθηκαν από τον ίδιο: Ελληνικόν πάνθεον (Πέστη, 1812), Οδηγία χριστιανική ορθόδοξος (Βιέννη, 1818), Λύχνος του Διογένους (Βιέννη, 1818), Καλλιόπη παλιννοστούσα (Βιέννη, 1819), Αγγελία (Βιέννη, 1820). Έχει γίνει λόγος και για άλλα έξι βιβλία του, ένα από τα οποία εκδόθηκε πολύ μεταγενέστερα (Απογραφική έκθεσις του μεσημβρινού μέρους της Μακεδονίας· Πτολεμαΐδα, 1940). Ο Μ. υπήρξε ένας από τους τρεις κυριότερους εκπροσώπους της πνευματικής Κοζάνης κατά την τουρκοκρατία, μαζί με τους γιατρούς και λογίους Γεώργιο Σακελλάριο και Μιχαήλ Περδικάρη.